Δεν θα ξεμπερδέψω με αυτό το κομμάτι. ΠΟΤΕ. Αμέρικα λοιπών, πατρίδα πολλών ονείρων, χωρά της ελευθερίας, εκεί που η ζωή είναι εύκολη και η επιτυχία ένα στενό κοντά. Αμέρικα ένας άλλος κόσμος που η μικρότερη απόσταση που τον χωρίζει από εμάς είναι ένας ωκεανός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καταλαμβάνει χώρο, και κάνει μια πλήρη περιστροφή σε 24 ώρες. Φαντάζει λαμπερή και απόμακρη, ‘‘τόσο υγιείς που με τρομάζει’’. Πως μπορεί να είναι τόσο διαφορετικό, μα και τόσο τρομακτικά ίδιο δεν έχω καταλάβει ακόμα. Έχω καιρό ακόμα να το χωρέσω στο μυαλό μου. Ούτος η άλλος εκεί είναι έξυπνοι, έχουν τον Obama. Εδώ δεν έχουμε Obama, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε που πάνε τα λευτά των φορολογούμενων, κάτι είναι και αυτό. Α! Και ότι δεν θα πάρουμε σύνταξη. ΠΟΤΕ.
Το πιο τρομακτικό όμως στην ιστορία είναι ότι όλα αυτά είναι πλασματικά. Ότι αυτός ο κόσμος είναι πιο κοντά μου από όσο θέλω να ξέρω, ότι η απόσταση πλέον είναι 12ωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, και ότι όλοι αυτοί οι τίτλοι achievement έχουν γίνει με maphack. Στα μούτρα τους λοιπών και εμείς έχουμε ακρόπολη.
Ίσως, λέω ίσως να πηγαίνουν πολλά στραβά με αυτό το μέρος. Ίσως πάλι, ίσως λέω και η αμερικα να τα βρίσκει σκούρα. Όχι όμως η αμερικα που κρατά την αναμμένη δάδα στο ένα χέρι και το βιβλίο του δικαίου στο άλλο, η άλλη, που πασχίζει παραμελημένη, κάτω από στενά και γέφυρες, μέσα σε σπίτια η και εκτός από αυτά, με όμορφο πρόσωπο και λεύκη φωνή. Η αμερικα που κάνεις δεν θέλει να δει, και θα κάτσει να τον φάει ζωντανό εκτός αν κάποιος του φωνάξει φωτιά. Φωτιά στα μπατζάκια μας. Όλων μας.
ΥΓ. “This is the end of an era”
Το πιο τρομακτικό όμως στην ιστορία είναι ότι όλα αυτά είναι πλασματικά. Ότι αυτός ο κόσμος είναι πιο κοντά μου από όσο θέλω να ξέρω, ότι η απόσταση πλέον είναι 12ωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, και ότι όλοι αυτοί οι τίτλοι achievement έχουν γίνει με maphack. Στα μούτρα τους λοιπών και εμείς έχουμε ακρόπολη.
Ίσως, λέω ίσως να πηγαίνουν πολλά στραβά με αυτό το μέρος. Ίσως πάλι, ίσως λέω και η αμερικα να τα βρίσκει σκούρα. Όχι όμως η αμερικα που κρατά την αναμμένη δάδα στο ένα χέρι και το βιβλίο του δικαίου στο άλλο, η άλλη, που πασχίζει παραμελημένη, κάτω από στενά και γέφυρες, μέσα σε σπίτια η και εκτός από αυτά, με όμορφο πρόσωπο και λεύκη φωνή. Η αμερικα που κάνεις δεν θέλει να δει, και θα κάτσει να τον φάει ζωντανό εκτός αν κάποιος του φωνάξει φωτιά. Φωτιά στα μπατζάκια μας. Όλων μας.
ΥΓ. “This is the end of an era”
