Ως γνωστόν είμαι ανορθόγραφη μέχρι αηδίας. Με την πρόοδο της τεχνολογίας όμως αυτό αλλάζει! Ναι, έχω πλέον αυτόματη διόρθωση, γιατί απ ότι φαίνεται ούτε το weebly δεν με αντέχει πλέον <incept happy face>.
Από εδώ και στο εξής the unbearable unspeakable horror θα μείνει μόνο σε έμενα, και κατά πάσα πιθανότητα θα τον πάρω και στον τάφο μου.
ΑΛΛΑ, με σιφτ, because real men hold shift, θέλω να τονίσω πως όσο καλή και να φαίνεται πλέον η ορθογραφία μου, ΔΕΝ είναι. Παρακαλώ να συνεχίσετε να με διαβάζετε ανορθόγραφα, παρ όλο που για την δίκη σας εξυπηρέτηση όλα λειτουργούν στην εντέλεια πλεον.
Εκτός απ όταν φεϊλαρει το σπελτσεκ δατ ις.
Καλημέρα.

...Αν και έγραψα. Που σημαίνει πως το έκανα. Και αυτό τι σημαίνει, ΕΧΑΣΑ;
ΑΑΑΑΑ!Σι γουατ αι ντιντ δεαρ;

Είμαι ακόμα εδώ λοιπών. Στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο pc που έγραψα και τα άλλα posts. Εκτός από όταν δεν είμαι εδώ και γράφω στο blog. Άλλα το κάνω ανορθόγραφα. Ή έχουμε αξίες ή δεν έχουμε.
Αγαπητοί μου φίλοι (ναι σε εσάς τους 2 μιλάω)
Αγαπητέ καμένε που βρήκες το waaaah μόνος σου (μπράβο σου μπαϊ δε γουέι, εγώ δεν το βρίσκω αμα δεν μπω στο weebly)
Διαδικτυακά μου τρολλς και βαρεμένοι σοσιαλ νετγουόρκερς.

ΞΕΡΩ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.(και ναι είναι 42)
Αλλά κατά τ΄άλλα, δεν μπορείς να φανταστείς τι φιλοσοφία κρύβει μια βόλτα με το λεωφορείο. Ιδικά αν την κανείς καθημερινά. Ας τα να πάνε... Η θεωρία μου πάει ως εξής. Θα έχεις πιάσει ποτέ κάποιο ζωάκι, μικρό και φοβησμένο να τρέμει στην χούφτα σου. Σαν ανθρώποι δεν έχουμε ουδεμία διαφορά από αυτό. Είμαστε μικρά φοβισμένα πλασματάκια στο σύστημα που φτιάξαμε για να μας φάει. Ο φόβος μας καλά κρατεί και μας δημιουργεί άγχη κάθε λογής, γιατί δεν ξέρουμε τι φοβόμαστε. Γιατί στην ουσία δεν φοβόμαστε κάτι παρά τον φόβο τον ίδιο. Εγώ όμως δεν κράζω το σύστημα, υπάρχουν μιλιούνια εκεί έξω που το κάνουν αυτό, και καλύτερα από εμένα. Ανθρώποι (ΝΑΙ Ο ΤΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ Ω) λοιπών αντιδρούν καλά και κακά στο άγχος, ο τρόπος που προτείνετε είναι να βρίσκουν ισορροπίες, όλοι θα το κάνουν αργά ή γρήγορα και είναι όντος ο καλύτερος τρόπος να εξαλείψεις εντελώς κάποια άγχη. Θα πεις τώρα εσύ, ο ένας που έχει διαβάζει ακόμα γιατί οι άλλοι κάπου στην μέση βαρεθήκαν και πήγαν να παίξουν βιντεογκεϊμς.
"Ναι οκ αλλά βρε ΜΑΛΑΚΑ που κάθεσαι πίσω από το pc σου και γράφεις ότι σου κατέβει πιο νόημα της ζωές μου κοπανάς; Τι βλακείες καθεσε και λες τόση ωρα;" Και εγώ θα απαντήσω με ενα γρίφο. NAI.
To the silver cord των gojira είναι ένα αριστούργημα 2.31 λεπτών.
Σώπασε κυρά Δέσποινα, όπως λέγαμε και στο δημοτικό. Συναιχίζω να γράφω και να πίνω κετσαπ απ' το μπουκάλι και λέγω. Όσαν φοβήσμενα πλασμάτακια, όπως και να το κάνουμε φθειρόμαστε άπο την διαδικασία του να ζούμε. Εκεί έχει ομως το ψωμί. Γιατι το νόημα είναι να μην το αφήσουμε να μας καταβάλει. Φτάνοντας λοιπών στο συμπέρασμα έχω να δηλώσω.
TL;DR: Το νόημα της ζωής είναι να βρήσκεις την ισορροπία σου, παραμένοντας παράλληλα αύθαρτος, σαν παιδι.
Ισώς να πρέπει να κοιτάξουμε λίγο το άτομο. Ίσως να χρειαζόμαστε αυτοσαρκασμό. Μια ανάσα, να γελάσουμε λίγο με τις βλακείες που λέμε κάθε μέρα. Ίσως παλι και όχι. Δεν ξέρω, μια ίδεα λέω.

ΥΓ. Αν είσαι κολόνουμπο οπώς ένας πολυ κοντινός μου φίλος, θα στο κάνω λιάνα. THE GAME! Νταξί;

  Creep, όχι με την κυριολεκτική έννοια αλλά creep όπως τα τερατάκια που σκοτώνουμε στην DotA.
  Όχι σάπιε φίλε μου, δεν γκρινιάζω για κανένα φανταστικό γκομενό μου, αφού για πραγματικό ούτε λόγος, αλλά παπαγαλίζω ατάκες που άκουσα και μ'άρεσαν με αφορμή τον άγιο, που άγιες να είναι οι ώρες του. Μιλάω για τον Βαλεντίνο σε περίπτωση που ακόμα δεν κατάλαβες.
  Και με αυτή την αφορμή θα έφτιαχνα λίστες για γκόμενους creep, για γκόμενους του assist, για γκόμενους γκόμενες και άλλες τεθοιες αηδίες, ονλι αι σουντ νοου μπετερ δαν πουτινγκ πιπολ ιν κατεγκορις. Άσε που το θεωρώ εντελώς καθυστερημένο, πολυειπωμένο και τυπικό μπλογκ ποστ, διπλό χωρίς κρεμμύδι.
  Στην γιορτή λοιπών, που γιορτάζουν οι ερωτευμένοι και οι ανθοπώληδες, νουμπς όπως εγώ έπαιζαν τίτσου. Ναι ξέρω πόσο σε νίαζει σκάσε, I'm getting there. Μπάι δε γουέι there δεν είναι το "ο άγιος Βαλεντίνος δεν είναι για να γιορτάζουμε τον ερωτά μας" ή "ο άγιος Βαλεντίνος είναι μια απαίσια καταναλωτική γιορτή" ή ότι σκατά λένε αυτοί που έχουν ή δεν έχουν γκόμενο σε αυτή την γιορτή.
  There είναι κοιρίος το σκάστε. Ότι και να έχετε υπέρ ή εναντίων αύτης της καταραμένης γιορτής δεν μας νίαζει, και δεν θέλουμε να το ακούσουμε. Γιατί στην τελική είναι μια ακόμα μέρα σαν όλες τις άλλες. Τελεία και πάυλα, δεν μπορώ να καταλάβω γουατς ολ δε φαζ αμπαουτ ιτ. Αφήστε πιτσούνια να φασώνονται, και ερωτευμένους στα μέλια τους. Και αυτοί οι κακομηρηδες οι ανθοπώληδες πρεπεί να ζήσουν κάπως.
  Point is κάθε μέρα είναι μοναδική, και κάθε ανθρωπος την γιορτάζει όπως σκατά θέλει. Και πως δεν θέλω να ακούσω ξανά γι αυτό μέχρι την επόμενη δεκατέσσερις φεβρουαρίου. Χρόνια πολλά.

   Δεν θα ξεμπερδέψω με αυτό το κομμάτι. ΠΟΤΕ. Αμέρικα λοιπών, πατρίδα πολλών ονείρων, χωρά της ελευθερίας, εκεί που η ζωή είναι εύκολη και η επιτυχία ένα στενό κοντά. Αμέρικα ένας άλλος κόσμος που η μικρότερη απόσταση που τον χωρίζει από εμάς είναι ένας ωκεανός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καταλαμβάνει χώρο, και κάνει μια πλήρη περιστροφή σε 24 ώρες. Φαντάζει λαμπερή και απόμακρη, ‘‘τόσο υγιείς που με τρομάζει’’.  Πως μπορεί να είναι τόσο διαφορετικό, μα και τόσο τρομακτικά ίδιο δεν έχω καταλάβει ακόμα. Έχω καιρό ακόμα να το χωρέσω στο μυαλό μου. Ούτος η άλλος εκεί είναι έξυπνοι, έχουν τον Obama.  Εδώ δεν έχουμε Obama, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε που πάνε τα λευτά των φορολογούμενων, κάτι είναι και αυτό.  Α! Και ότι δεν θα πάρουμε σύνταξη. ΠΟΤΕ.

Το πιο τρομακτικό όμως στην ιστορία είναι ότι όλα αυτά είναι πλασματικά. Ότι αυτός ο κόσμος είναι πιο κοντά μου από όσο θέλω να ξέρω, ότι η απόσταση πλέον είναι 12ωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, και ότι όλοι αυτοί οι τίτλοι achievement έχουν γίνει με maphack. Στα μούτρα τους λοιπών και εμείς έχουμε ακρόπολη.

Ίσως, λέω ίσως να πηγαίνουν πολλά στραβά με αυτό το μέρος.  Ίσως πάλι, ίσως λέω και η αμερικα να τα βρίσκει σκούρα. Όχι όμως η αμερικα που κρατά την αναμμένη δάδα στο ένα χέρι και το βιβλίο του δικαίου στο άλλο, η άλλη, που πασχίζει παραμελημένη, κάτω από στενά και γέφυρες,  μέσα σε σπίτια η και εκτός από αυτά, με όμορφο πρόσωπο και λεύκη φωνή. Η αμερικα που κάνεις δεν θέλει να δει, και θα κάτσει να τον φάει ζωντανό εκτός αν κάποιος του φωνάξει φωτιά. Φωτιά στα μπατζάκια μας. Όλων μας.


ΥΓ. “This is the end of an era”

   Ή και σπίτι στην εποχή μας . Ναι πάει καιρός από τότε που μπορούσα να μένω με την μαμάκα μου χωρίς να έχω τύψεις στην συνείδηση μου. Όχι μην ξεγελιέσαι αγαπητέ τέθοιε αναγνώστη,  οι τύψεις δεν είναι επειδή είμαι 20 χρονών μαντράχαλεος και το μόνο που κάνω εδώ και 2 εβδομάδες είναι να σαπίζω στο πισι μου και να βλέπω nickelodeon, ει! 12 χρόνια έκανε για να έρθει στην Ελλάδα τι να κάνουμε! Δεν είναι επειδή πρέπει κάτι να κάνω στην ζωή μου, ξέρεις τώρα.., ανεξαρτησίες, δουλείες, παπάκια μπλε, κοκ... Δεν είναι καν γιατί θέλω τον δικό μου χώρο, για to sake του privacy μου ρε γαμώτο!

   Είναι γιατί δεν μου κάθισε εκείνη η γ*μημένη ανακαίνιση στο δώμα, που πρακτικά μου ζήτησαν να νοικιάσω, και τώρα έχω ψηθεί του ομοφυλόφιλου.

   Κααααάστρ…. Εεε σπίτι ήθελα να πω αν θέλεις να ζεις σαν άνθρωπος, ξέρεις αν θες μπάνιο…, ντουζιέρα εννοώ μην βάλεις με το μυαλό σου μπανιέρες και πολυτέλειες, δεν έχει παρ το απόφαση. Τώρα κατάλαβα γιατί υπάρχουν τόσες εκπτώσεις για φοιτητές, γιατί όλα τους τα λευτά πάνε στο σπίτι… Έτσι λοιπών καταφεύγουμε σε σπίτι της προκοπής ΜΟΝΟ με συγκάτοικο (εκτός αν έχεις λευτά να πληρώνεις χώρο και δωμάτια που δεν χρησιμοποιείς) και ψάξε βρες άκρη, με κάτι υπόγεια, κάτι γκαρσονιέρες, κάτι ημιαυθαίρετα πάνω στις ταράτσες, που μετά βίας στέκονται.

   Αλλά ας μην πολυλογώ άλλο και ας μπω στο θέμα. Όπως προανέφερα εικοσάχρονος, rogue με μερικά λεβελ ranger κοντά στα 10 λεβελ (παρά κάτι λίγο) ζητά campaign. Είμαι ικανός σε μάχη αλλά θα εκπλαγείτε και με το background story μου, που αφήνει τρομακτικά περιθώρια για rp, αλλά και για sidequests. Διαθέσιμος αποκλειστικά και μόνο για pc, με μίνιμουμ αμοιβή 20gp την βδομάδα. Scry Sharkey, hafling rogue to see for yourself.

Thank you!